ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Επικοινωνιακά άρτιο θα μπορούσε να πει κανείς για το χθεσινό 24ωρο του Εμανουέλ Μακρόν. “Σκηνοθέτησε” τη μέρα. Μία συνομιλία 90′ με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, εκπροσωπώντας τη Δύση απέναντι στην “αυτοκρατορία του κακού” (κρατώντας, όμως, ανοικτούς διαύλους), η δημοσιοποίηση του “συμπεράσματος” ότι “τα χειρότερα ακολουθούν”, και αμέσως μετά η ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του για τις Γαλλικές προεδρικές εκλογές (10 Απριλίου) με στόχο, όπως είπε, «την γαλλική και ευρωπαϊκή απάντηση στις προκλήσεις του αιώνα». Τρία “σκηνοθετικά” βήματα: Ηγετικό προφίλ, ανάδειξη των ιστορικών κινδύνων, προσφορά λύσης για την συγκυρία.
Κι επειδή, όπως τόνισε χαρακτηριστικά, “δεν υπάρχει ανεξαρτησία χωρίς οικονομική ανάπτυξη”, στόχος του θα είναι η μείωση της φορολόγησης της εργασίας και της παραγωγής.
Το Ουκρανικό δεν αποτελεί μόνο το “game changer” σε γεωπολιτικό επίπεδο, διαμορφώνει και τα νέα πολιτικά διλήμματα. Οι Γαλλικές προεδρικές εκλογές αναδεικνύεται σε ένα εργαστήριο αυτών των αλλαγών και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως ο Μακρόν θα κερδίσει μάλλον εύκολα μία δεύτερη προεδρική θητεία παρά τα σοβαρά εσωτερικά προβλήματα και την πτώση της δημοτικότητάς του τους προηγούμενους μήνες.
Λαμβάνοντας, φυσικά, υπόψιν του τις ελληνικές ιδιαιτερότητες, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναπαράγει τη “συνταγή Μακρόν”. Στην συνέντευξή του στον Alpha έθεσε το αντίστοιχο δίλημμα υπό την βαριά σκιά του παγκόσμιου χάους: “Σταθερότητα ή περιπέτειες”. Και το εξειδίκευσε περιγράφοντας δεσμεύσεις και πρωτοβουλίες σχετικά με αυτό που πρωτίστως ενδιαφέρει τους πολίτες: την οικονομία.
Όπως ο Μακρόν υπόσχεται πρόγραμμα προστασίας των ευάλωτων (ο Γάλλος πρωθυπουργός Ζαν Καστέξ έχει λάβει εντολή να παρουσιάσει άμεσα ένα τέτοιο σχέδιο), έτσι και ο κ. Μητσοτάκης προειδεάζει για σειρά παρόμοιων παρεμβάσεων. Είναι σαφές πως η ουκρανική κρίση, που επικάθησε στην προϋπάρχουσα ενεργειακή, προκαλεί παράταση της ευελιξίας σχετικά με τον κανόνα χρέους (ελλείμματα) και τα δημοσιονομικά περιθώρια. Αυτό που επικρεμόταν ως φόβος (ταχεία επιστροφή στα πλεονάσματα) παραπέμπεται για το 2024 και ευλόγως δημιουργεί ένα διάδρομο οικονομικής, άρα και πολιτικής (σχετικής) ασφάλειας.
Η “επιταγή ακρίβειας” ενόψει του Πάσχα, η ανακοίνωση κάποιων φοροελαφρύνσεων, κάποιες νέες επιδοτήσεις στα τιμολόγια ενέργειας και η αύξηση του κατώτατου μισθού, θα αποτελέσουν το επόμενο διάστημα την παράμετρο που ενισχύει το (εκλογικό) δίλημμα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης “σκηνοθέτησε”, μάλιστα, τα παραπάνω, αντιπαραθετικά με τον πολιτικό του αντίπαλο. Στην συνέντευξή του στον Αντώνη Σρόϊτερ έκανε δύο επισημάνσεις για να αναδείξει το δίπολο: πρώτον, θύμισε την (υπερ)φορολόγηση από την προηγούμενη κυβέρνηση [παραβλέποντας, βεβαίως, τεχνηέντως, τις συνθήκες του 3ου μνημονίου που επικρατούσαν τότε], λέγοντας πως “για σκεφτείτε λίγο να έπρεπε να είχαμε να διαχειριστούμε αυτή την κρίση με τους φόρους που πληρώναμε το 2018. Ο ΕΝΦΙΑ θα μειωθεί από τον επόμενο μήνα. Και μιλάμε για μια μείωση που θα αφορά το 80% των ελληνικών νοικοκυριών και θα είναι μεγαλύτερη στα νοικοκυριά που έχουν τα χαμηλότερα εισοδήματα.”, και δεύτερον, προσπάθησε να ενισχύσει το αντι-Σύριζα μέτωπο με την μέθοδο “back to the future”, υπενθυμίζοντας το γεγονός πως στο υπουργείο Άμυνας βρισκόταν ο Πάνος Καμμένος. Το τελευταίο το έκανε και κατά την ομιλία του στη Βουλή και αφορά τον διλημματικό χαρακτήρα με τον οποίο επιδιώκει να ενδύσει το εκλογικό ερώτημα “Σταθερότητα ή περιπέτειες;”.
Ακόμα και η κατηγορηματική –και μάλλον προσβλητική για την πολιτική μας παράδοση- έκφραση “απέχθειας” για τα Συμβούλια Πολιτικών Αρχηγών, στο ίδιο δίλημμα εντάσσεται. Οι επικίνδυνοι καιροί, με “ψυχροπολεμική” διάσταση, μάλιστα, απαιτούν, όπως εκτιμά το επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίμου, πολιτικούς-αρχιστρατήγους. Σε αυτό το μοντέλο δεν χωρούν, υπό αυτή την έννοια, επιτηδευμένες συμπεριφορές, θεσμικοί καθωσπρεπισμοί και ατέρμων πολιτικός διάλογος. Οι αποφάσεις πρέπει (;) να λαμβάνονται από ένα κέντρο, τον αρχιστράτηγο, χωρίς κωλυσιεργίες που παράγουν ατελέσφορες (…) προσπάθειες συνεννόησης.
Η σκηνοθεσία έχει σχεδόν ολοκληρωθεί και προεξοφλεί μία σκληρή πολιτική αντιπαράθεση. Εάν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι καλλιεργείται διαχωρισμός του πολιτικού συστήματος και της κοινής γνώμης ακόμα και σχετικά με την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ( με τον Πούτιν, ή κατά του Πούτιν;) παρά την απερίφραστη καταδίκη της απ΄ όλες τις πολιτικές δυνάμεις, οδεύουμε σε μία περίοδο πολύ σκληρών διλημμάτων και …μικρών τεράτων. Μένει μόνο η επιλογή της κατάλληλης στιγμής για να στηθούν οι (διπλές) κάλπες.