ΠΑΝΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ Δύο θέματα με μανιάζουν στην καθημερινή ενασχόληση με τα πολιτικά: η εμμονή διαφόρων παρτσινέβελων να συνδυάζουν την αρχηγική ιδιότητα με ένα ονοματεπώνυμο (λχ «ο πρωθυπουργός μας Κώστας Μητσοτάκης» ή «ο πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας») και η χατζηαβατικότης έναντι κυβερνητών που μας έταξαν casus belli , υπερπτήσεις και μαλακισμένες απαιτήσεις που δεν θα είχε μήτε μία όχεντρα που παλεύει να ταϊσει τα φιδόπουλά της.
Ο Ερτογάν, έγινε αρκούντως ρεζίλι όταν έπαιξε τον Μεγάλο Ρυθμιστή στο φιάσκο της Αττάλειας, αλλά για διασφάλιση, έπεισε τους ηγέτες Ισραήλ και Ελλάδας να παίξουν τα παιχνιδάκια του.
Το τι φαρμάκι μας πότισαν οι ροδόσταμοι γείτονες δεν περιγράφεται.
Κανονικά ο Μητσοτάκης, δεν θα καταδεχόταν να πλησιάσει την Άγκυρα, διακινδυνεύοντας τις μπηχτές που θα τον βρούνε, αλλά βλέπετε, είναι τέτοια η πρώτη ύλη που γέννησε τους περισσότερους Έλληνες πολιτικούς, που δεν βγάζεις άκρη και λογαριασμό.
Η Τουρκια είναι ο κατ΄εξοχήν γείτονας που θέλει καθαρους λογαριασμούς: αν είναι εριστικός, θέλει εριστική αντίδραση.
Σοβαρά, υπάρχει τέτοιο πρόβλημα πολιτικης πενίας, ώστε να συντηρουμε ένα δοβλέτι συγγενών, ελαφρόμυαλων,κολλητών και συνηγόρων της πλάκας ,σε κάθε ώρα και λεπτό της ζωής μας;
Η Κυριακή της Ορθοδοξίας μας μάρανε! Έναν απλό αγιασμό χρειαζόμαστε και τέρμα.
Αλλά με τόσους αιώνες γειτονία και φθορές,έχουμε γίνει μέρος του προβλήματος.