anilikos Τα τελευταία χρόνια, ολοένα και πιο έντονα, ζούμε τα πάντα σε μια μεταλλαγμένη πραγματικότητα. Μια σχεδόν Καφκική μορφή ζωής που κάθε τι που μας περιστοιχίζει, μας συντηρεί, μας αναζωογονεί και μας στηρίζει ηθικά, πνευματικά, υλικά έχει ως κύριο συστατικό τη “δόση”.
Γιατί με δόσεις γίνονται όλα πλέον στη νέα “κανονικότητα” που, αλίμονο, μονάχα διατρανώθηκε τα τελευταία δύο χρόνια. Ήταν εδώ και προϋπήρχε. Στα σπάργανα της οικονομικής κρίσης που συγκλόνισε την Ελληνική πραγματικότητα. Αλλά και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο σταδιακά, με την αργή αλλά σταθερή μετάβαση προς τον συντηρητισμό, χωρίς πνοή, τόσο που πλέον υφίσταται απειλή στραγγαλισμού.
Με δόσεις μάθαμε να ζούμε. Δόσεις εμβολίων, δόσεις για συσκευές, για βιβλία και βοηθήματα που κάθε γονιός δεν έχει να αγοράσει για τα παιδιά του μονομιάς. Με δόσεις απολαμβάνουμε την Υγεία, ή εν πάσει περιπτώσει ό,τι έχει απομείνει από αυτή, με ραντεβού που κλείνονται μετά από μήνες – στην καλύτερη των περιπτώσεων – για εξετάσεις.
Με δόσεις ακόμα και οι ηλεκτρικές συσκευές που θα επιδοτηθούν μεν, αλλά θα αποπληρωθούν και αυτές σταδιακά, όπως και τα κινητά, οι υπολογιστές που χρειάζονται για εκπαίδευση από απόσταση. Ίσως με δόσεις αποπληρώσουμε φέτος και το Πασχαλινό τραπέζι. Ο κυρ Στέφανος πιθανώς να μας δώσει λίγο ζαμπόν και σοκολάτα βερεσέ. Για να περισσέψουν τα λεφτά να πληρώσουμε τη δόση στο ρεύμα που και αυτό σταδιακά αποπληρώνουμε αλλά το χρέος συνεχίζει να συσσωρεύεται. Ορισμένοι μας συμβούλεψαν να χρησιμοποιούμε και το ρεύμα με δόσεις. Πιθανώς και το νερό εν ευθέτω χρόνω. Με δόσεις όλα,
Ακόμα και την Ελευθερία, μάθαμε να την αποζητάμε με δόσεις. Μαθαίνοντας την αλήθεια με δόσεις από τα ΜΜΕ. Όση με δόσεις πλασάρεται από τους κυβερνώντες. Ακόμα και η Δημοκρατία, μάθαμε πως σερβίρεται σε δόσεις. Τόσο αυτό το μήνα της Εθνικής επετείου, τόσο τον άλλο μήνα της εργατικής Πρωτομαγιάς.
Ορισμένοι επιθυμούν ακόμα και την αλληλεγγύη με δόσεις. Αν είσαι ξανθός γαλανομάτης “δοσάς” έχεις περισσότερες πιθανότητες να λάβεις βοήθεια, ενώ αν είσαι πέντε τόνους πιο σκούρος και κατσαρομάλλης, μάλλον η τύχη σου είναι λειψή.
Τελευταία δε, διαπιστώνουμε με τρόμο πως και αυτή ακόμα η Δικαιοσύνη, απονέμεται με δόσεις. Όσες βολεύουν και με άκρατη ολιγωρία. Και κάθε δόση που βολεύει φωτίζεται και χύνεται το φως διάφανο. Κάθε δόση που κλονίζει τις τελευταίες ικμάδες εμπιστοσύνης στο κράτος Δικαίου, αποσιωπάται και μετακυλίεται η αποπληρωμή σε χώρο και τόπο άγνωστο.
Από δόσεις, σωρός, από ευτυχία πάσχουμε. Τρομακτικό είναι το γεγονός ωστόσο πως οι δόσεις μωρίας και “απερισκεψίας”, διατρανώνονται. Ίσως όχι τυχαία.
Και τι μας έμεινε να αντιμετωπίσουμε τη ζωή; Μια δόση τρέλας.