Η πρώτη μου αποβολή, γιατί έκανα κοπάνα κι από το Ψυχικό με άλλους 15 συμμαθητές κι ένα χειροποίητο πανό- που φτιάξαμε στο γυμναστήριο του σχολείου-
-Τι έγινε κύριε στις 15 Νοεμβρίου του 1973; Και γιατί κάτι τόσο παλιό πρέπει εγώ να το ξέρω; -Παιδί μου. Η κατάληψη του Πολυτεχνείου της
Ένα πορτοκαλί σωσίβιο, δεν είναι ψηφοδέλτιοείναι ένα κομμάτι ύφασμα, δεν είναι χρυσόμαλλο δέραςκανείς δεν θα οργανώσει αργοναυτική εκστρατεία να το φέρει πίσωθα μείνει στην ακτή,
8 Νοεμβρίου 1977. 44 χρόνια πριν… ας αναλογιστούμε ΟΛΟΙ πόσα και ΤΙ έχει αλλάξει από τότε. “Πήρα το τσαπάκι της ανασκαφής, που έχω μαζί μου
Zackie Oh O φόβος Ζακ, ο φόβοςο φόβος τους κι ο φόβος σουκι ανάμεσά τους άνθρωποι πολλοί περίκλειστοιμιας πολύ πιο πολύ νοσηρής κοινωνίαςπου δεν καταλαβαίνει
«Ο Ποιητής πρέπει να σηκώνει το ηθικό βάρος του κόσμου που φέρει και προσφέρει , αν δεν έχει αυτή τη δυνατότητα δεν είναι ούτε Ποιητής
Όσοι δημιούργησαν αυτό που αποκαλείται Πολιτισμός σε τούτη τη χώρα είχαν μια κοινή αφετηρία, τη διάθεση να παντρέψουν το υπάρχον ιθαγενές με το εν τη
(στη Μάρω, την Ελενα, τη Βούλα, τον Σταμάτη και τ’ άλλα παιδιά) Τόσοι μήνες μετά, δεν έχω θυμό, ούτε μίσος, για κανέναν, το μόνο που
Οι φίλοι μου. Οι φίλοι μου είναι οι λέξεις που δε λέμε, οι αγκαλιές που δεν κάνουμε, τα φιλιά που δεν δίνουμε. Οι φίλοι μου
Μπορεί να ποθεί, να ονειρεύεται, να ερωτεύεται, να σπουδάζει, να οραματίζεται, να οργανώνει, να φιλοδοξεί, να επιβιώνει, να εμβολιάζεται, να αγωνίζεται (λεμε τωρα), αλλά αυτό
Κώστας Μουρσελάς in memoriam Ιανουάριος 1932 -16 Ιουλίου 2017 in memoriam για να θυμηθούν οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι: ΣΟΛΩΝ: Ξέρεις τι λέει;
Όταν ξεπεράσουμε το παπαδαριό, όταν αποφασίσουμε να διδάσκουμε σεξουαλική αγωγή στα παιδιά μας από την 1η γυμνασίου χωρίς να φοβόμαστε τους συντηρητικούς ψηφοφόρους, όταν καταλάβουμε
Γενέθλια να μας ζήσει βρε! 1986 -2021: 35 (τριανταπέντε χρόνια!!!) Μετρό Θεσσαλονίκης Ποιός Τσιτσιπάς και ποιός ΠΑΟΚ, εδώ είμαστε μακράν παγκόσμιοι πρωταθλητές κι ένα Μετρό
Γι’ αυτό πρέπει να διαβάζουμε βιβλία. Σχετικά λοιπόν για το #ΣυνεδριοΓονιμοτητας που βλέπω να σχολιάζει κόσμος και κοσμάκης εγώ καταθέτω ένα απόσπασμα από τη σελίδα
Ξημερώματα εξακολουθώ να παίζω αυτό το παιχνίδι της κανονικότητας που ορίσαμε, με ψυχραιμία. Έρχεσαι, κάθεσαι δίπλα μου μυρίζοντας σουβλάκια που μόλις έφαγες, μου χαμογελάς συνωμοτικά
Είναι σημαντικό στα χρόνια του ανικανοποίητου Εγώ, να έχεις χώρο και χρόνο αποδοχής του διαφορετικού σου Άλλου. Είναι αυτονόητο ότι Κοινωνία σημαίνει ένα σύνολο από
Η πρώτη φορά που πάτησα αχινό ήταν πέντε λεπτά από την στιγμή που μου είπες χωρίζουμε. Ήθελα να δείξω πόσο δεν με ένοιαξε κι έτρεξα
«Μαθαίνοντας τον θάνατό σου δεν μπόρεσα να κλάψω. Στριφογύριζα στο κρεβάτι του νοσοκομείου.Θυμόμουνα την τελευταία μας συνάντηση.Δε θα τολμήσουν, έλεγες.Δεν έχουν άλλο δρόμο, σ’ απαντούσα.Αυτός
Μόλις μου το έστειλε αγαπημένος, αλλοδαπός βεβαίως, φίλος απο τη Ζυρίχη και με την άδεια του, σας το μεταφέρω ήρεμα αλλά με πικρό χαμόγελο: “Δεν
